Yedinci Mukaddime
Şer’î ilimlerin Allah’a kulluk etmek amacıyla talep edilmesi gerektiğini ve başka bir amacın sadece bu maksada tâbilik yoluyla kabul edilebileceğini anlatıyor. Ana noktalar şu şekildedir:
A) İlimlerin Pratik Neticesi: Pratik bir sonucu olmayan her ilim şer’î açıdan kabul görmez. Şer’î bir amacı olsaydı, ilk nesiller tarafından araştırılırdı, ancak böyle bir araştırma yoktur.
B) Şeriatın Amacı: Şeriatın tek amacı Allah’a kulluk etmeyi sağlamaktır. Peygamberlerin gönderilmesinin nedeni de budur. Kur’an ayetleri bu amacı vurgular ve Allah’a kulluğun önemini belirtir.
C) İlim ve Amel: İlimden maksat, amelle desteklenmelidir. Amelsiz ilim faydasızdır. İlim öğrenen kişi, öğrendiğiyle amel etmelidir. Ameller, ilimden neşet eden tasdik demektir ve amellerin amacı Allah’a kulluk etmektir.
İman ve İlim: İman, ilimden neşet eden tasdik demektir. İlim amele vesile olmalıdır. Küfürle birlikte Allah’ı bilmek mümkün olabilir ancak bu bilgi kişiye fazilet kazandırmaz. İlimden maksat Allah’a kulluk etmek olmalıdır.
Pratik Bilgi: Amel edilmiş olmasa da ilim genelde bir fazilet olabilir. Ancak niyet amelsiz öğrenmekse, bu ilim faydalı olmayacaktır. İlim tahsil eden kimse, Allah’a kulluk amacıyla öğrenmelidir.
Sonuç olarak, şer’î ilimler Allah’a kulluk için talep edilmelidir ve amele dönüştürülmelidir. İlimden maksat, bilgi sahibi olmak değil, bu bilgiyi Allah’a kulluk etmek için kullanmaktır.
